De eerste weken

In eerste instantie had ik helemaal geen zin om een soort dagboek bij te houden, aangezien ik dat toch elke keer weer vergeet, maar ik probeer het nu gewoon eens online en wie weet vind ik het leuk. Leuk voor later en zo.

De eerste twee weken in Suriname zitten er nu alweer op. De tijd is het enige wat hier snel gaat. Mijn aankomst verliep voorspoedig: een aardige medereiziger heeft me zowel door de douane heen geloodst, als met zijn chauffeur naar mijn studentenhuis gereden. Hij bleek de directeur van een plaatselijke vliegmaatschappij te zijn en heeft me zelfs een vluchtje naar het binnenland aangeboden. Wat ik hier precies mee ga doen weet ik nog niet, maar ik heb zijn kaartje en nog een aantal weken bedenktijd.

Ik heb een hele fijne kamer en lieve huisgenootjes die ik helaas niet zo heel vaak zie door mijn vrij lange stagedagen. Vooral voor Surinaamse begrippen werk ik veel. Het is heerlijk thuiskomen als er leuke mensen op je wachten met een lekkere zelfgemaakte maaltijd. Ik moet nog steeds een keer voor hen koken dus ik denk dat ik het recept van de overheerlijke pompoenlasagne van een van mijn collega’s ga vragen. Gelukkig nemen mijn huisgenoten me wel overal mee naar toe als ik tijd heb, zo beleef ik nog enigszins het uitgaansleven van Paramaribo. Gister heb ik voor het eerst in mijn leven zelfs een voetbalwedstrijd in een officieel stadion bijgewoond! Het was gewoon een plaatselijke club tegen een elftal stagiaires en er waren maar 30 supporters, maar dat maakte de pret niet minder. Ook hebben we met zijn allen afgelopen weekend een bootje gehuurd waarmee we de rivier op zijn gegaan om dolfijnen te zien en een wandeling te maken in Nieuw Amsterdam. Ik vond het uitzicht vanaf de rivier en de kade echt prachtig en uiteindelijk hebben we nog dolfijnen gezien ook! Standaard te laat met foto's maken natuurlijk, wanneer je eenmaal geklikt hebt zijn ze alweer onder. Toch een hele leuke middag gehad voor maar 20 SRD omdat we met zoveel man waren! (€4,45 met de huidige koers)
Ik begin inmiddels gewend te raken aan het weer en de bijbehorende temperaturen en dat maakt mijn werkdagen een stuk dragelijker. Al gooi ik nog steeds de hele dag door flessen water achterover alsof het niets is. Elke dag fiets ik zo’n 20 minuten naar mijn werk en ook aan het verkeer begin ik goed te wennen. Het links rijden gaat me goed af en netjes wachten achter een auto ben ik ook verleerd. Met een beetje goed stuurwerk fiets je met gemak een rij auto’s links voorbij. In Nederland had ik waarschijnlijk al een paar scheldwoorden naar mijn hoofd gesmeten gekregen, maar hier wordt er enkel naar je gefloten. Er wordt eigenlijk altijd wel naar je gefloten en aan openingszinnen geen gebrek hier. De mooiste die ik tot nu toe gehoord heb is toch wel “hele vrouw, je fietst as beautiful as a waterfall”. Ik weet niet precies wat een hele vrouw is en hoe ik dan gefietst heb, maar ik voel me sindsdien erg vloeiend rijden.

Stage zelf is zeer interessant. Het gaat er zo anders aan toe dan in Nederland en dat was in het begin erg wennen ook al had ik mezelf er zo goed mogelijk op voorbereid. Mensen gaan hier heel anders om met dieren in het algemeen en honden zien zij niet anders. De mens zijn beste vriend zijn ze hier niet, tenzij ze het geluk hebben geboren te zijn als rashond. Een Surinaamse hond, zo noemt men hier een willekeurige straathond, is minder waard dan een flesje Parbobier. Mensen vinden ze eng en vies en komen er liever niet mee in aanraking. Dingen die in Nederland vanzelfsprekend zijn moeten hier worden uitgelegd: zorg dat een hond schoon water heeft, dat hij kan schuilen voor de regen en voldoende te eten krijgt. Het asiel zit dan ook bomvol en bijna dagelijks staan er mensen met dozen puppy’s voor de deur. Het steriliseren van dieren is hier al helemaal niet aan de orde en de populatie straathonden verminderd dus absoluut niet. Door al die honden op straat zijn er ook regelmatig meldingen van honden die zijn aangereden door een auto. Je moet dan al van geluk spreken als de hond van de weg gesleept wordt, want liever raken ze hem niet aan en rijden ze er met een boogje omheen. Dierenrechten in het algemeen bestaan hier sowieso niet echt, ook aapjes en prachtige papegaaien worden in kooitjes op het balkon gehouden. Vreemde gewaarwording als je daar langs fietst. Gelukkig zie ik op het asiel ook dieren die geplaatst worden bij mensen die er wel goed voor gaan zorgen. Het is geweldig om te zien dat een dier waar je elke dag mee bezig bent uiteindelijk goed terecht komt.

Volgende week begint het sterilisatieproject wat twee weken gaat duren en erg druk en chaotisch zal zijn. Daarna zal er wel weer een update komen.

Groetjes uit Paramaribo!